یادمه زمانی که هنوز میم ز نرفته بود یه روز داشتم از دانشگاه برمیگشتم خونه.همینطور که داشت بارون میومد و منم به سختی رانندگی میکردم یهو یه عالمه احساس بد وجودم رو پر کرد.فکر کردم و فکرکردم و فکر کردم...نزدیک ۱ ساعت توی ماشین با شرشربارون اشکای منم میومد پایین.به این فکرمیکردم که میم ز چقدر با من فرق میکنه و چقدر خانواده بی منطقی دارم که احساسات من رو درک نمیکنن.با خودم میگفتم چرا من نباید با کسی باشم که دوسش دارم و بهش احساس دارم؟؟یعنی شرایط طرف مهمتر از احساس من به اونه؟؟؟؟چرا من نباید خوشحال باشم؟؟چرا فرفری نذاشت وقتی چندسال پیش که میم ل رو میخواستم باهاش ازدواج کنم؟؟؟اونم فقط به خاطر این که پولدار نبود!!!یادمه اون روز اینقدر حالم بد شد و اعصابم خورد شد که ناخودآگاه روی رفتارم هم تاثیر گذاشت و اومدم خونه و یه دعوای حسابی با فرفری کردم بعدشم از شدت سردردوحشتناکم به خواب پناه بردم!همین آدمی که من داشتم گله و شکایتش رو به خدا میکردم چند وقت بعد تبدیل شد به آدمی که از رفتنش گریه میکردم و پیش خدا نذرو نیاز میکردم که برگرده!!!نمیدونم اینو بذارم به حساب چی؟؟ به حساب بی منطق بودن خودم یا به حساب این که انسان نسبت به هرچی که گرفته میشه ازش حریصتر میشه؟؟شایدهم به خاطرسرزنش هایی بود که از طرف خانواده میشدم!یا شایدم وقتی از غالب ازدواج اومد بیرون و من به چشم یه آدم جدای از زندگیم دیدمش احساس کردم اونقدرام بد نیس!شایدم موقعیتش داره گولم میزنه و باعث میشه حس کنم شتابزده عمل کردم!
هرچی که هست من یه بار این اشتباه رو کردم و مگه یه آدم عاقل یه اشتباه رو چندبار تکرار میکنه؟؟؟
من ناشکری کردم و زیادی مته به خشخاش گذاشتم.به جای این که درست فکر کنم فقط به دلم توجه کردم بدون این که بخوام درست به اون آدم فرصت بدم که خودش رو نشون بده.هربار هم که میخواس این کار رو بکنه با بی توجهی من روبرو شد.چون من یه پیش زمینه ذهنی نسبت بهش داشتم.نمیدونم اون پیش زمینه درست بود یا غلط ولی هرچی که بود روی رفتارهای بعدیم هم اثرمیذاشت و این اصلا خوب نبود.
مطمئنم که اگر به گذشته برمیگشتم بازم همون احساسات بد رو نسبت بهش داشتم ولی اگه آینده رو دیده بودم و این پشیمونی رو احساس کرده بودم رفتارم خیلی فرق میکرد،احساساتم خیلی متفاوت میشد.
خدایا خودت کمکم کن اشتباه نکنم.خودت بهتر از هرکسی ته دل من رو میدونی و میدونی که ازت چی می خوام.تا وقتی اون حس مثبت رو توی دلم نندازی همچنان امکان لغزش من هست.پس اگر توی مسیر زندگیم دری رو به روم باز کردی که خیر هست کاری کن که ندونسته نبندمش و اگر دری رو به روم بستی که بازم خیر بود به اصرار خواهان گشایش اون در نباشم...
همچنان حس استرس باهام هست.وقتی فرفری و شوهرش راجع به این مسائل حرف میزنن از خودم بدم میاد.یه حس اضطراب همراه با خجالت مزخرف که حالم رو به هم میزنه ولی واقعیت اینه که نباید بهش بها بدم چون باعث نابودی زندگی خودم میشه.در حال حاضر تنها کسی که میتونه بهم کمک کنه اول خدا بعدشم خودمم.
نباید آتو بدم دست اینا که یک عمر سرزنشم کنن.خدایا خودت کمکم کن و آنچه صلاح هست رو به دل اینا و خودم بنداز.آمین